|
|
Elżbieta Szołomiak |
|
|
Urodzona w 1940 roku w Jarosławiu. Ukończyła Liceum Sztuk Plastycznych, pozostając pod opieką nieżyjącego już wybitnego plastyka pedagoga Alojzego Zawady. Studia pod kierunkiem prof. Stanisława Borysowskiego na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu im. Mikołaja Kopernika w Toruniu ukończyła w 1965 r. W 1978 r otrzymała roczne stypendium twórcze Ministra Kultury i Sztuki. Wielu malarzy realistów powiela lepiej lub gorzej przeszłość artystyczną, gdyż patrząc na otaczający ich świat nie potrafi powiedzieć nic nowego. Ten realizm, konserwatywny w istocie rzeczy, oddziałuje jeszcze w kategoriach estetyki, ale nie odpowiada ludziom czującym i rozumiejącym sztukę. Malarstwo Elżbiety Szołomiak dzięki innemu widzeniu rzeczywistości jest przeciwieństwem takiej twórczości, chociaż opiera się na realistycznej konwencji. Należy do tych nowoczesnych artystów, którzy osiągnęli rzecz trudną - komunikatywność malarstwa, bez obniżenia jego rangi. Banalnie brzmi stwierdzenie, że sztuka jest niepodzielna, ale trzeba je powtarzać, gdyż wciąż odżywają spory na temat "abstrakcji" i "realizmu", malarstwa "nowoczesnego" i "tradycyjnego". Związki z tradycją nie oznaczają przekreślenia poszukiwań nowego, współczesnego spojrzenia. Malarstwo Elżbiety Szołomiak jest świadectwem słuszności takich poszukiwań. Drugą cecha tego malarstwa jest optymistyczne widzenie świata. Artystka jakby przeciwstawiała się programowo antyestetyzmowi, pesymizmowi, wszelkim obsesjom w sztuce. Twórczość jej służy uszlachetnianiu człowieka, co powinno być cechą każdej sztuki. Świat w obrazach Elżbiety Szołomiak jest wprawdzie realistyczny, ale odbity zawsze w wizji malarskiej wyrażającej tendencję do szlachetności i piękna. Talent artystki pozwala jej stwarzać rzeczywistość harmonijną i romantyczną, ten romantyzm widoczny przede wszystkim w pejzażach, które najtrafniej charakteryzującej twórczość. (wykorzystano tekst Edmunda Grzybowskiego) |
